Είχε μπει στην καθημερινότητά σου, ακόμη και τις μέρες που ήταν άρρωστο το μόνο που σκεφτόσουν ήταν πότε θα γίνεις καλά να το ιππεύσεις. Κανείς δεν μπορούσε να το καταλάβει πως γίνεται να τρελαίνεται όταν είσαι χαρούμενος κ να κατσουφιάζει όταν είχες τις μαύρες σου. Τον τελευταίο καιρό σου είχε μπει η ιδέα να τρέξεις δίπλα από το άλογο, πίστευες ότι θα σε περιμένει, κάποιος θα μπορούσε να σε πει γι αυτό παράλογο, αλλά πως να σε καταλάβουν.. Τελικά το επιχειρείς, μόλις αναπτύξει ταχύτητα κάνεις ένα σάλτο και βρίσκεσαι δίπλα του. Για λίγα δευτερόλεπτα ήσουν δίπλα του, από τις ομορφότερες στιγμές που έζησες ως τώρα, έπειτα όμως το βλέπεις σιγά σιγά να επιταχύνει, δεν το προλαβαίνεις, αγέρωχο αρχίζει να χάνεται στο βάθος. Σταματάς και συνειδητοποιείς τι έγινε.. Μια παράξενη ηρεμία ακολουθεί και σ' αφήνει να σκεφτείς τι έγινε και στην συνέχεια ένα χαμόγελο..
Δεν ξέρω, πολύ θα σε λέγαν παράλογο που το άφησες έτσι, τι να πω, δεν θα μπορέσουν να σε καταλάβουν ποτέ.. Όσες ευκαιρίες και να είχες το ίδιο θα έκανες χωρίς ούτε λεπτό να το σκεφτείς, και δεν το μετάνιωσες στιγμή. Τώρα αν κάποιος ρωτήσει γιατί , μην τα θέλει όλα δικά του.. αφήνω και κάτι στην φαντασία του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου