Ο χρόνος..

 

Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος αναφερόμαστε στην <<Ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο>>. Καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος <<κυλάει>> με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μία κατεύθυνση (από το παρελθόν προς το μέλλον). Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά ούτε και να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου. Ένας άλλος στερεότυπος ορισμός για τον χρόνο καθίσταται ο εξής: <<Ένα μη χωρικό γραμμικό συνεχές, στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη>>. Με τον χρόνο ασχολήθηκε τόσο η φιλοσοφία όσο και η επιστήμη, διαμορφώνοντας ενίοτε αντιφατικές απόψεις για το νόημά του. Μάλιστα, η φύση του χρόνου υπήρξε ένα από τα μείζονα προβλήματα της φιλοσοφίας από την αρχαιότητα ακόμα. Είναι ορθό να βλέπουμε τον χρόνο να κυλά? Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, κυλά από το μέλλον στο παρελθόν με την ανθρωπότητα κολλημένη σαν βάρκα στη μέση του ποταμού? Ή μήπως κυλά από το παρελθόν προς το μέλλον, παρασύροντας τη βάρκα με τη ροή του? Δύσκολα ερωτήματα ή πολύ αφηρημένα για να απαντηθούν και να μας ωθήσουν να απορρίψουμε τη <<μεταφορική>> εικόνα του χρόνου ως ροή. Από τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο χρόνος έχει απασχολήσει πολύ την ανθρωπότητα και έχει βρεθεί πολλές φορές στο επίκεντρο ταινιών και τραγουδιών, γιατί βγάζει πολύ μυστήριο και μια παράξενη ομορφιά. Έχει γίνει έμπνευση και για Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Αγγελάκας με το συγκρότημα <<Τρύπες>> και το τραγούδι <<καινούρια ζάλη>> που ξεκινάει με τους στίχους <<Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.. σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει>>. Όπως και να 'χει, ο χρόνος είναι από τις έννοιες που θα συνεχίσουν να μας απασχολούν και να τη συναντάμε παντού.