Bellafonte

Εδώ και μέρες κάτι έχει αλλάξει.. Ίσως να είναι ο καιρός, ίσως κάτι άλλο ποιο μπερδεμένο! Το θέμα είναι ότι η ατμόσφαιρα έχει γίνει πολύ μελαγχολική. Αυτή η ομίχλη με τραβάει να κάνω μια βόλτα σε ένα από τα πιο μαγευτικά μέρη της πόλης μου.. την παραλία! Μου φάνηκε παράξενο αλλά ήταν σχεδόν έρημη,λίγοι ένιωσαν την επιθυμία να ηρεμήσουν με αυτό τον τρόπο. Δεν μπορούσα να δω πάνω από δέκα μέτρα από την ομίχλη και αυτό έδινε έναν τόνο μυστηρίου και κάποιο είδος περιπέτειας βαδίζοντας στο <<άγνωστο>>. Το σκηνικό θύμιζε παλιά εποχή, το μόνο που του έλειπε ήταν οι άμαξες και τα παιδιά στον δρόμο να φωνάζουν και να παίζουν.
Ξαφνικά νιώθω κάτι να με ακουμπάει στο πόδι, ήταν το αγαπημένο μου αδέσποτο, ο Bellafonte γεμάτος ζωντάνια και χαρά που μου τα μετάδωσε απλόχερα. Την μοναξιά αυτής της βόλτας την άφησα σ' εκείνο το σημείο καθώς ο πιστός μου ακόλουθος ήταν για άλλη μια φορά εκεί! Χωρίς να το καταλάβω είχα φτάσει στο τέλος της παραλίας έτσι κάθισα σε ένα πεζούλι να αράξω με την παρέα του φίλου μου. Είχε περάσει η ώρα και η βόλτα μου έφτανε στο τέλος της.. Είπα να βγάλω μια φωτογραφία το τοπίο, τότε κάτι με κράτησε και άφησα την φωτογραφική κάτω. Σκεφτόμουν αν άξιζε να φυλακίσω την στιγμή μέσα από μια φωτογραφία στον χρόνο.. Μετά από λίγο βέβαια ξανασήκωσα την μηχανή και αποθανάτισα το τοπίο, μετά από καιρό ακόμα την κοιτάζω και χαίρομαι που τελικά την έβγαλα..