Ανακατεύοντας την στάχτη..

Ξυπνάς το πρωί.. Το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να βάλεις έναν ελληνικό καφέ να γίνεται, έτσι για να σου πάει καλά η μέρα! Νιώθεις λίγο κρύο και το βλέμμα σου πάει στο τζάκι. Το είχες ανάψει χτες και πρόσεξες ότι κάτι υπάρχει μέσα στις στάχτες, κάτι για να ξεκινήσεις πάλι την φωτιά.. 

Ήθελες να σε ζεστάνει, αν και όταν ήταν αναμμένη δεν ένιωθες και την ζεστασιά που περίμενες, όσα ξύλα και να βάζεις

 ( βάζοντας συνέχεια καινούρια ξύλα, πίστευες ότι θα κρατήσεις ζωντανή μια φλόγα για περισσότερο καιρό από όσο αντέχει). 

Μπορεί να μην σε ζεστάνει όμως είχες μαγευτεί από την φλόγα και βολευόσουν με το να την κοιτάζεις.. Μετά από λίγη ώρα έχοντας σκαλωμένο το βλέμμα σου στην στάχτη, παίρνεις ένα ξυλάκι και αρχίζεις να την ανακατεύεις μήπως και καταφέρεις να την ανάψεις πάλι.. Τι λες μπορεί να γίνει κάτι..?

Για άλλη μια φορά άφησες την φωτιά ν' αποφασίσει.. Ξέρεις πως ότι και να διαλέξει, δεν θα της κρατήσεις  γινάτι.. Μπορεί αυτό να είναι μείον σου αλλά δεν σε νοιάζει. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να διαλέξεις, είναι σαν ένα παιχνίδι που ξέρεις ότι δεν σε νοιάζει να χάσεις, και την τελική μπορεί να βγει και σε καλό. Αυτή την φορά όμως είναι κάτι διαφορετικό..  Καταλαβαίνεις ότι αρκετά σκάλισες τις στάχτες.. Ήρθε ο καιρός να πάρεις μια απόφαση. Μπορώ να πω δεν σου πήρε και πολύ ν' αποφασίσεις και ξεκινάς με σταθερές και σίγουρες κινήσεις να μαζεύεις σιγά σιγά την στάχτη.. Καθώς την μαζεύεις βέβαια πετάν κάτι σπίθες αλλά πια είναι αργά, πήρες την απόφασή σου και αυτό δεν αλλάζει..