Να πάω κόντρα στο χιονιά να μη γυρίσω ξανά
Ν αφήσω πίσω κάθε δρόμο ίσιο για ατυχίες
Και για ψήσιμο να ζήσω διαδρομές με κακουχίες
Σ αλλιώτικα τοπία από τον πάγο σκαμένα
Τα παλιά μας τα πλοία να παν στον πάτο καμένα
Και διαλυμένα, να χω στην πλάτη τον καπνό
Να μην τους πω ούτε ένα αντίο στερνό
Να περάσω από χαράδρες και βράχους κοφτερούς
Με το βήμα σταθερό σε καιρούς θανατερούς
Με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά δε θα λυγίσω
Κι όποιος τρελός μπορεί ας με πιάσει από πίσω
Θα κάνω αρχή για τη μεγάλη μετανάστευση
Ένα τσούρμο αλλοπαρμένων τρελών θα φέρω διάθεση
Για λεύγες κακοτράχαλες σε άγρια μονοπάτια
Να χτίσω τον κόσμο με τα δικά μου κομμάτια
Τρελοπαρέα, φέρνε τα ωραία
Και στου σκαριού μας να φυσάνε δίπλα το πανί
Άσε τ ακραία, λόγια μοιραία
Πέρνα τα πάλι απ του μυαλού το μικρό το χωνί
Και τράβα πέρα, βροχή και πέτρα
Για να ξεχάσεις τους θεούς που σε φλερτάρουν ακόμα
Πιάσε απ το χώμα, κάνε μια σφαίρα
Για να βουλώσεις το ουράνιο στόμα
Άκου το νόμο μου
Μόνο που λογαριάζω στο λόγο μου, tribal στον ώμο μου
Ζω στον κόσμο μου κι εσύ αργοπεθαίνεις
Κι εγώ γρήγορα θα σβήσω, γρήγορα πηγαίνεις
Και μπαίνεις μόνο που νιώθεις σα το σπίτι σου
Πέρα απ τη μύτη σου δε βλέπεις
Και δεν ακούς πια το καρδιοχτύπι σου
Είμαι πρόσφυγας κι αντάρτης, πειρατής κι όχι αποστάτης
Λαθρεπιβάτης, παραβάτης, μετανάστης
Έχω μάγια, ξόρκια και θα δεθώ
Έχω τσούρμο, φίλο, πατέρα, αδερφό,
Έχω πόδια, τώρα, βουνό, ν ανέβω
Κι ένα κρύο με μπόρα ν αντισταθώ
Αντέχω, δεν τρέχω, μένω εδώ
Επιμένω δεν θέλω να ξεκουραστώ
Όταν φεύγω δεν έχω ήλιο να δω
Και δεν λέω ούτε θέλω να συμβιβαστώ
Κι έτσι θα ξεκινάμε, όλοι μαζί πριν την αυγή
Πισωβλεφάρισμα μόνο για καμένη γη
Θα κάνουμε τη μετανάστευση απόλαυση
Τρελοί άγγελοι στο δρόμο νότια για κόλαση
Οχήματα τα πόδια μας κι ο λόγος καύσιμα
Στο σώμα μας ούλες κι εκδορές για παράσημα
Διάσημα θα γίνουν όσα μέρη θα περάσουμε
Κι άντε να δούμε τελικά που θα φτάσουμε
Στρατιά θεών και δαιμόνων, ανθρώπων στρατιά
Σταλιά, σταλιά από τον χρόνων το αίμα κλεψιά
Κι απ το λίγο άλλο λίγο σου παίρνουν ξανά
Κάθε μέρα η ζωή σου τελευταία ζαριά
Κάθε βήμα ένα μνήμα κι ως την άλλη μεριά
Βάρυνες απ το πόνο που σου δίνει τόση αρχοντιά
Από που είσαι διαβάτη Μήπως ξέρεις που πας
Κι όπου κι αν πας θα σε χτυπούν αν δε χτυπάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου