Απάθεια..

Απάθεια.. Στα λεξικά θα την βρεις σαν απουσία του πάθους
ή σαν απουσία αντίδρασης σε κρίσιμες περιστάσεις
σ' ένα απόφθεγμα υπάρχει ότι η απάθεια είναι η σοφία της τρέλας

σ΄ αυτή την χώρα η απάθεια είναι σαν την λιακάδα
μας βολεύει σχεδόν όλους ειδικά κάποια κρύα πρωινά του χειμώνα
εκεί έξω ο όχλος αναζητά νέα τροφή
κ εγώ απλοχερίζω το απόσταγμα της σκέψης μου
ώρες ώρες γρυπώνω προς την θάλασσα
και κάποιες λίγες φορές κοιτάω προς την κορφή λόγο της θέσης μου
δεν στο κρύβω, γαληνεύω όταν δεσπόζει ο φόβος στην ψυχή τους
και δρυμώνω όταν μνημονεύουνε το χτες
αναρωτιέμαι πως σύρθηκα στ' απόκρημνα μαζί τους
τις πιο βουβές ακούω κραυγές
ρυπαίνω τα αισόψυχά μου όταν συγκαλύπτω την λησμοσύνη τους
πονάω ρε πως να στο πω πονάω, ζημιώνω τους τίμιους
και στους ανήσυχους την βιασύνη τους είναι σαν να περιγελάω
διακονεύω την αλήθεια στην αφήγηση αυτών που λογαριάζω
θρασεύω σ' αυτούς που ξέκαρδα ξεμυτίζουν
θησαυρίζω απ' τα όμορφα και για τα νιάτα στομφάζω
κ ας μην μου το γυρίζουν...
αλλόκοτο πράγμα αυτή η απάθεια αδερφέ μου δεν νομίζεις?
Είναι σαν ν' ασφαλίζεις μέσα σου μια ανάσα
και να καμώνεσαι ότι τον θάνατο παραμερίζεις
αιώνια φάρσα...
περιμένοντας ανταμώνεις μονάχα την αισχύνη σου
σαν κάποιο τραγούδι βαρετό και πολυκαιρινό
η άρνηση δεν σε λυτρώνει απ την ευθύνη σου
κι εγώ ευτυχώς έμαθα να σε προσπερνώ
η απάθεια λοιπών, αυτή η φωλιά σου η λερωμένη
γειτονεύει με το βασίλειο της τρέλας
να ένας λόγος να ατσαλώσεις την πεθυμιά σου την κρυμμένη
καιρός ν απαγκιάσει κάθε γειρολόγος
αποπλήρωσε λοιπών τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου
κ αν θέλεις να μισέυσεις κάντο αντρίκια
κάνε χεριές και βήματα γοργά τους λογισμούς σου
και θα σου δώσω τότε χίλια δίκαια
είναι αβίωτος δρόμος κ ένοχος χρόνος η απάθεια
γι αυτό αναμέριασα την νοιάξη μου για σένα
όσο άδικα ζευγάριζες πάνω στην αμάθεια ευτυχώς μάθαινα εμένα...
Η απάθεια λοιπών τους όρκους μπουκώνει
τους θνητούς ξεψυχώνει, τα όνειρά μας κερώνει
την αγάπη μας παγώνει, τίποτα δεν μεστώνει
το κακό αυλακώνει, το μίσος φυτρώνει
τους καημούς μας γραπώνει, τους διπλανούς μας σκοτώνει
τους ηλίθιους σκλαβώνει, την διαφορά μεγαλώνει
την οργή καμπυλώνει, τον έρωτα λαβώνει
στο αύριο μουτρώνει, όποιον φωνάζει ακυρώνει
την λευτεριά αμπαρώνει, τους δυνατούς βαλαντώνει
τους αγέννητους χρεώνει, ανάστημα δεν ορθώνει
την ξεφτίλα αποτυπώνει, τους μάγκες αποκαρδιώνει
το φόντο παραμορφώνει, τους νέους ρυτιδώνει
τους φασίστες δυναμώνει, το τέλος σιμώνει
τους κουρασμένους λιγώνει, την εξουσία εγκαρδιώνει
το τίποτα θεμελιώνει, τους απαίδευτους γλαρώνει
τα όμορφα κατατροπώνει, την ζωή ελαττώνει
τους ποιητές βεβαιώνει, τους ξενιστές λευτερώνει
την κοινωνία ερημώνει, την νοιάξη τελειώνει
τους τίμιους εξαγριώνει, το χτες δικαιώνει
το στόμα μας βουλώνει, τις στιγμές μας τσεπώνει
τ ανέγγιχτα σπιλώνει, την ντροπή αποθεώνει
τους δειλούς καρπαζώνει, τα θρασίμια φουντώνει
κανέναν δεν ξελασπώνει,το χρόνο αλλιώς φανερώνει
τους βλάσφημους όμως... ποτέ δεν ημερώνει

κείμενο: B.D.Foxmoor (μια στιγμή από το Κασκαρίκα tour)