Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ψίχουλα

Sadahzinia: "Ψίχουλα"

Δευ, 07/29/2013 - 20:03
Της Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) για την εφημερίδα «Επενδυτής» της 20/07/2013

Ψίχουλα  

Είναι καταπληκτικό το πως οι λέξεις βαθαίνουν κι απλώνουν.  Ομόκεντροι κύκλοι στο νερό. Περιγράφουν – κι ας μην αλλάζουν μορφή – το απλό, το νοητό και το ανόητο, το ψαγμένο, το ορατό και αόρατο. Προσπαθώντας να βρω πως ν’ αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, τι να πω, που θα το δει ο κόσμος, πως να μιλήσω για την αλήθεια μου, η λέξη «ψίχουλα» έπεσε σαν πέτρα μες στη λίμνη  του μυαλού.
Δεν ξέρω αν φταίει η αποψινή ψυχρούλα ή ηψυχούλα μου που έχει ανάγκες, πάντως ο τόνος έκατσε σαν μπίλια στο γιώτα και μιας και ήρθε η σειρά μου θα παίξω και θα πω: Ψίχουλα. Καταρχήν, τα είδα γραμμένα πρωί πρωί σε ένα περιοδικό που διδάσκει (και) αγγλικά σε παιδιά προσχολικής ηλικίας. Κόλλησα. Μου φάνηκε πολύ προχωρημένο να ξέρει η τετράχρονη κόρη μου τα crumbs της Πέππας, όταν εγώ στην ηλικία της αλλά και για πολύ αργότερα ήξερα μόνο τα ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη και του Χάνσελ  - του αδερφού της Γκρέτελ! Πήρα το περιοδικό στα χέρια μου να το καλοδώ κι από κάτω ακούμπησα τον καφέ μου πάνω σε αμέτρητα σουσάμια και ψίχουλα από το πρωινό της φαμίλιας. Νάτα πάλι! Ψίχουλα από εκείνα που μαζεύω όλη την ώρα με σκούπες, χέρια και σφουγγάρια από τότε που αποφάσισα να φτιάξω δικό μου σπίτι. Όντας μαμά 4- 5 χρόνια συν τα χρόνια που έχω υιοθετήσει τον άντρα μου, κοντεύω να κλείσω δυο δεκαετίες σε αυτό το κατά τ’ άλλα προνομιούχο πόστο. Γιατί παίρνω  αγάπη σε πακέτο οικογενειακό και σε πολλές διαφορετικές μορφές – σπρέυ, αφρό, χάπι, φιλί, αγκαλιά, χάδι, γκρίνια – αλλά στη συνέχεια έχω πάντα να κάνω με ψίχουλα.  
    Κι ενώ πλέκω το Εγκώμιον του Ψίχουλου, ωσάν τους αλλοτινούς ρήτορες που εξασκούσαν την ρητορική τους δεινότητα με το πιο ασήμαντο κι ανάξιο θέμα (εξ’ ου και το Εγκώμιον της Μύγας, της Φαλάκρας, της Βλακείας, της Λάσπης καθώς και το Πορδής Εγκώμιον) τα ψίχουλα ενοχλούν την καλοκαιρινή ξυπόλητη ανεμελειά μου και με εξαναγκάζουν πρωινιάτικα να οπλοφορώ με σκουπάκι. Ευτυχώς, η Ρούμπα, το τρελό μαύρο λαμπραντόρ μας (που σίγουρα αξίζει ένα ολόδικό της Εγκώμιον) με σώζει τρώγωντας διαρκώς τα ψίχουλα – αγκωνάρια.  Είπα αγκωνάρι  και θυμήθηκα που ο λαός λέει και τη νοικοκυρά, αγκωνάρι του σπιτιού, κοτζάμ πέτρα δηλαδή, όχι ψίχουλο. Θα ‘πρεπε όμως ο λαός, να ρωτήσει και τη γνώμη εκείνων των γυναικών, που καταπιάνονται με τα πάντα όλα, και πάντα με όλα...  Καλώς ή κακώς είμαι μέσα σε όλα, και καθόλου δε νιώθω πια, μέσα στα τόσα, ούτε ως η κολόνα του σπιτιού μου ούτε ως ακρογωνιαίος λίθος. Νιώθω ψίχουλο. Στις πιο μόνες μου στιγμές, νιώθω ένα κομματάκι αυτού που ήμουν κάποτε. Ξέρω ότι θα γίνω πάλι ζυμάρι, αλλά ακόμα αργεί αυτή η μέρα. Ως τότε στο μυαλό μου μέσα έχουν στοιβαχτεί ψίχουλα από σκέψεις αλλά και αμέτρητες εκκρεμότητες κι υποχρεώσεις ανολοκλήρωτες. Και στο μυαλό, σκούπα δε μπαίνει. Μόνο τα λαίμαργα δάχτυλα εκείνων που συναναστρέφεσαι, αγαπημένων και μη. Φτύνουν τ’ ακροδάχτυλά τους για να κολλήσουν τα καλύτερα εναπομείναντα ψίχουλα λογικής και φαντασίας κι αφήνουν τη σαβούρα. Φτύνουν και τρώνε, φτύνουν και τρώνε μπροστά στα μάτια μου νιώθω φαιά ουσία σε μορφή χαρτοπόλεμου να κατασπαράζεται. Με αγάπη πάντα. Αλλά και απροκάλυπτα. Κι αφού σταματήσει αυτό, όποτε συνδεθώ στο internet, ανοίξω την τηλεόραση ή καμιά εφημερίδα σκέφτομαι τα ψίχουλα σε ευρώ.
Πανικός. Ψίχουλα (δε) θα μας μείνουν πάλι κι αυτό το μήνα να  κάνουμε ένα γλέντι λίγοι φίλοι για την ψυχούλα μας. Ψίχουλα στις άδειες μας τσέπες, τρίμματα από το παρελθόν, και κρίματα. Τι ειρωνία να γράφω – με αυτά στην τσέπη – σε εφημερίδα με αυτό το όνομα! Μπορεί αν τα επενδύσω κάτω απ’ το μαξιλάρι μου να  αβγατίσουν. Εξάλλου, ποτέ μου δεν έκανα πιο περίπλοκες οικονομικές ή επενδυτικές σκέψεις για το συμφέρον μου. Ωστόσο, μέχρι τέλος  καλοκαιριού θα φαγωθούν κι αυτά τα ψίχουλα κι ύστερα θα επιβιβαστούμε όλοι σε εκείνο το μικρό καράβι, σε κείνο το μικρό καράβι που ήταν α, α, αταξιδευτό οεοέ, οε, οε. Για να δούμε ποιος  (άλλος) θα φαγωθεί. Και στο μεταξύ οι πολιτικοί που τρώνε ακόμα κι απ’ τα ψίχουλα, φέτος ακολουθούν τη δίαιτα του ανανά: Τρώνε τα πάντα εκτός απ’ την τροπική οπώρα, οπώτε ... οδεύουμε για εκλογές με πολιτικούς σούπερ fit.  
Το 2013 π.Χ. (προ Χριστουγέννων) θα έχουμε – ή για να είμαι ειλικρινής, θα έχετε  - την ευκαιρία να διαλέξετε τους πολιτικούς που θα διαχειριστούν τα ψίχουλά μας και θα κερδίσουν την πρώτη θέση στο τρενάκι – την ατραξιόν του Λούνα Παρκ της  δημοκρατίας. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η ξεφτίλα, και η καρέκλα τους προϋποθέτει αντοχή στην γελοιοποίηση. Γι’ αυτό δεν ιδρώνει το αυτί τους. Ωστοσο, πίσω από τους πολιτικούς, υπάρχουν κι αυτοί  - οι Ανέγγιχτοι - που έξω από κόμματα και συνιστώσες έχουν μια αόρατη πανοπλία που τους προφυλάσσει από όλα όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Πρόκειται για οικονομικά όντα με ασαφή, θολά περιγράμματα που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τα ψίχουλα ούτε με την ευθύνη τους απέναντι σε αυτά. Ας πούμε, στην παγκόσμια οικονομική ύφεση του ’29, οι τραπεζίτες, οι επενδυτές και οι βιομήχανοι αυτοκτονούσαν απ’ το παράθυρο γιατί η καταστροφή τους ήταν προσωπική και δεν την μοιράζονταν με κανέναν άλλον. Σήμερα αυτοκτονούν μονάχα οι φτωχοί.  Αλλά, ακόμα κι αν ένας φρεσκοαπολυμένος βάλει φωτιά να καεί έξω από την εταιρία που δούλευε - εκτός από την κοινωνική λογική που ξεσπάει στη βιτρίνα της εκάστοτε εταιρείας – οι πραγματικοί φταίχτες δεν είναι παρά ο κύριοι Κανείς. Και οι πολιτικοί είναι απλώς τα σάβανα που προστατεύουν αυτά τα Φαντάσματα, αυτά τα αδηφάγα όντα από τις λάσπες. Το παραπέτο τους. Πάντα ήταν έτσι. Κι εμείς – όταν το πρόβλημα μας ακουμπήσει - κάνουμε σα να μας τρύπησε καρφίτσα. Φωνάζουμε, εξοργιζόμαστε, απορούμε. Και συνεχίζουμε να στεκόμαστε κάτω από αυτόματες ψιχουλιέρες  περιμένοντας την πρώτη του μήνα ή το Τζόκερ.  Αλλά ο Τζόκερ γελάει και η ψιχουλιέρα είναι εκτός λειτουργίας και εκτός εγγύησης. Στα ψιλά γράμματα του manual λέει – πριν επικοινωνήσουμε με τον κατασκευαστή – να δοκιμάσουμε να εστιάσουμε στο πιο μικρό ψίχουλο, σε αυτό που έχουμε ακόμα δικό μας, είτε είναι αξιοπρέπεια, γνώση, αγάπη, νοιάξη, φαντασία,  η αλήθεια μας, και να φτιάξουμε μαγιά στα παιδιά μας.

2 σχόλια: